چکیده:
ازجلوه‌های معماری ایران آرامگاه‌ها و بناهای مذهبی دوره اسلامی هستند. امام‌زاده‌ها را می‌توان ازاصلی‌ترین جلوه‌گاه‌های هنر‌معماری اسلامی درایران و عامل هویت بخش شهرها قلمداد کرد. درحال حاضرحدود ۷ هزاربقعه متبرکه درکشورمان قرار دارند که ازآثارگرانقدرو ارزشمند میراث تمدنی ایران به حساب می‌آیند. مرقد و آرامگاه امام‌زادگان ازگذشته محل رجوع زائرین و حضور و اجتماع مردم دربه پاداشتن آیین‌های مذهبی و کسب آرامش با دعا و نیایش بود و بنا به تحولات جوامع و تغییر ساختارشهرها درجهت حفظ جایگاه این اماکن و بهره مندی افراد جامعه اجراء طرح توسعه در این اماکن ضروری است.بقعه امام‌زاده یحیی و امام‌زاده زین العابدین شهرستان ساری ازجمله اماکنی هستند که ازگذشته دورمورد توجه و احترام مردم منطقه بودند.اما به تدریج در طول زمان به جهت عدم توسعه و متناسب با تحولات شهری و جمعیتی این توجه کم رونق شد. لذا با هدف ساماندهی و توسعه امام‌زاده ضمن حفظ هویت مذهبی و لحاظ کردن پاسخگویی به نیازهای مخاطبان اعم از زائرین و گردشگران و اثرگذاری در ساختار و هویت شهر، طرح توسعه این مکان مقدس بر اساس الگوی باغ مزارهای ایرانی مد نظر قرار گرفت. براساس مبانی نظری حاصل ازجستجوی ارزشها ی اسلامی و الهی درمورد انسان کامل، طبیعت، زیارت و حکمت‌های آن و باغ بهشتی مد نظرمعارف قرآنی و همچنین اصول و چهارچوب‌های به دست آمده ازبررسی تاریخی باغ مزارها در گذشته و نمونه‌های معاصرو طرح‌های توسعه مزاری معاصر با درنظرگرفتن ویژگی‌های اقلیمی و نیازهای محدوده، طرح توسعه امام‌زاده یحیی ساری پیشنهاد گردید.
