چکیده:
مسجد به عنوان شاخص ترین نماینده‌ی دین ومذهب در عرصه ی معماری ایران ،در طول تاریخ از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و درهر دوره از تاریخ معماری، همواره توجه معماران معطوف به خلق آثاری بوده است که نوآوری‌ها و بداعت‌هایی متناسب با میزان امکانات موجود درآن زمان داشته باشد که این مهم نشان از وجود روحیه‌ی نوخواهی و تغییرات پیوسته درآثار معماران ایرانی دارد و دراین نوشتار طراحی مسجد با هدف معاصرسازی اجزا و عناصر کالبدی آن می‌باشد. روش پژوهش: شیوه پژوهش در این مقاله توصیفی است و از آنجا که حوزه تحقیق، بررسی وضعیت یک مورد خاص و در اینجا ، معماری اسلامی(نوع مسجد) در زمان حال می باشد ، دارای رویکرد موردی است. بنابراین روش پژوهش " توصیفی با رویکرد موردی" خواهد بود . یافته‌ها: بررسی نمونه هایی از مساجدی که با طرح‌های آوانگارد درسال‌های اخیر در شهر تهران طراحی واجرا شده‌اند است که به پیشینه ی وجود عناصری از کالبد مسجد، همچون گنبد و فضای باز می پرداخته و همچنین اشاره‌ای به چالش‌هایی که دگرگونی در اجزای سنتی و صورت های آشنا در طرح‌های پیشرو ، برای معماران به وجود می‌آورند است. نتایج: در نهایت با بررسی نمونه هایی از مساجد متاخر که با سبک و سیاق سنتگرایانه و بعضا تاریخگرایانه طراحی و اجرا شده اند به حضور همیشگی و موازی جریان سنتی در کنار شیوه های نوین معماری پرداخت شده ودرادامه به ذکر نظراتی پیرامون نحوه‌ی برخورد با رویکرد نوآورانه وبداعت‌هایی که گاهأ درآثار معماری و دراینجا_نوع مسجد_ به منصه ظهورمی‌رسند پرداخته شده است.
